Poniżej przedstawiam pytania studenta z Berlina przetłumaczone na j. polski. Mam wrażenie, że wersja angieska na " Pilgrim" napotkała na barierę językową. Najważniejsze rzeczy przetłumaczę na niemiecki i mu wyślę. W jego imieniu z góry dziękuję za odpowiedzi:


Studiuję sztukę muzyczną w Berlinie i chciałbym zdać jeden ze swoich egzaminów 11 maja z Czesława Niemena, ponieważ bardzo mnie jego osoba fascynuje. Wszystkie CD, które wysłałeś ojcu były dla mnie dużą pomocą. Serdeczne dzięki.

Poszukuję akurat dalszych informacji na temat Czesława i cieszyłbym się, gdybyś mógł mi w tym pomóc. Przede wszystkim chodzi mi o rzeczy, których nie można znaleźć we wspomnieniach i artykułach po jego śmierci:

1. Czytałem, że w latach 60-tych tylko zawodowi kompozytorzy mogli pisać własne piosenki. Czy tak faktycznie było? Jeśli tak, to dlaczego? Czy było to podyktowane prawem? Jakie były kary za złamanie tej zasady?

2. Zespół Akwarelle wykazywał duże wpływy ruchu hippisowskiego. Czy możesz mi coś więcej powiedzieć o ruchu hippisowskim w Polsce? Jak wyglądały represje państwowe w rzeczywistości (zakazy występów, przeszukania domów) ?


3. Jak wyglądała publiczność? Czy byli to przede wszystkim ludzie młodzi, czy też wszystkie grupy wiekowe? Jak to wyglądało z ich pochodzeniem społecznym? Czy jego muzyki słuchali ludzie wykształceni, pracownicy fizyczni, umysłowi?

4. Jak reagowali na niego inni muzycy? Czy próbowali go kopiować? Czy byli tacy, którzy wykazywali do niego niechęć?

5. Czeslaw często zmieniał swój styl. Jak ludzie na to reagowali? Czy na przykład późniejszy, elektroniczny Niemen był bardziej lubiany niż wczesny Niemen z wpływami wolnego Jazzu (Free Jazz)? Czy zmieniły się drastycznie cyfry sprzedażowe?

6. W jaki sposób mówiono o nim w gazetach, radiu i telewizji? Czy były media, które próbowały go oczernić? Czy byli dziennikarze, którzy wstawili się w jego obronie?

Wiem, że dużo jest tych pytań. Bardzo bym się cieszył, gdybyś mógł mi pomóc. Przypuszczam, że dużo znalazłbym w internecie i w gazetach, ale niestety nie mówię po polsku.

Ja również mogę w pewnym stopniu być pomocnym, tłumaczyć (ze słownikiem i innymi możliwymi repetytoriami , niczym zawodowy tłumacz) mogę krótkie posty, lub jeden długi post na jeden dzień. Jendkaże wszystko zależy od tego, jaki to będzie post i jak mi pójdzie robota Zachęcam wszystkich do odpowiedzi na pytania!



proszę o zaufanie, w końcu w gimnazjum byłem laureatem j. niemieckiego w woj. Wielkopolskim (w liceum dopiero się zacznie moja przygoda konkursowa), także jeśli nie z głowy, to ze słownikiem na pewno przetłumaczę wszystko prawidłowo! ach, ta skromność

Nad pytaniami Johna głowię się już od dłuższego czasu i dochodzę do wniosku , że rzetelne opracowanie tych zagadnień to temat na pracę doktorską

Jednymi z trudniejszych pytań są te o podłożu socjologicznym :

Krzysztof Mróz Pyt. 3. Jak wyglądała publiczność? Czy byli to przede wszystkim ludzie młodzi, czy też wszystkie grupy wiekowe? Jak to wyglądało z ich pochodzeniem społecznym? Czy jego muzyki słuchali ludzie wykształceni, pracownicy fizyczni, umysłowi ?

Trudno mi opowiedzieć o sytuacji z lat 60-tych, bo nie byłem wówczas bywalcem koncertów -a . Natomiast publiczność Niemena z lat 70-tych to przede wszystkim młodzież szkolna (wszystkich typów szkół), studenci , ale też do pewnego czasu również starsi- szalejący dekadę wcześniej na koncertach Niebiesko-Czarnych.
Oczywiste jest to, że nie wszyscy fani dotrzymywali kroku zmianom stylistycznym i nowym propozycjom artystycznym Niemena, który zainteresował się jazz-rockiem i muzyką atonalną.
Czy jednak można powiedzieć, że w ten sposób stracił fanów z kręgu młodzieży robotniczej a zyskał sympatię pracowników umysłowych ? To byłoby chyba zbytnie uproszczenie.
Fenomen Niemena poolegał m.in. na tym, że kto jeden raz poczuł ciarki słuchając utworów w Jego wykonaniu, ten obdarzał Go takim kredytem zaufania, że jeśli nawet kolejna płyta trafiała na półkę już po pierwszym przesłuchaniu , to mimo to kupował następną, licząc, że tam znajdzie wzruszenia, jakie wzbudzał w nim Niemen kiedyś.
Oczywiście sympatię młodzieży uzyskał śpiewając jeszcze z Niebiesko-Czarnymi, a sukces piosenki "Dziwny jest ten świat " wykonanej z Akwarelami w 1967 r. na festiwalu w Opolu zwielokrotnił liczbę zwolenników Jego talentu -przede wszystkim wśród ludzi młodych.
W każdym z etapów drogi artystycznej ujmował publiczność szczerością przekazu.
Czuło się, że to co śpiewa wypływa z Jego duszy. Zajmował się tylko taką muzyką, jaka go w danym czasie fascynowała : konglomeratem różnych stylów i prądów, które -jak powiedział Włodzimierz Kleszcz z Polskiego Radia - "przepuszczał przez swoją krew" i czynił na zawsze swoją muzyką.

Krzysztof Mróz
5. Czeslaw często zmieniał swój styl. Jak ludzie na to reagowali? Czy na przykład późniejszy, elektroniczny Niemen był bardziej lubiany niż wczesny Niemen z wpływami wolnego Jazzu (Free Jazz)? Czy zmieniły się drastycznie cyfry sprzedażowe?

Właściwie częściowo na to pytanie odpowiedział już Markovitz.
Wczesna twórczość Niemena zapewniła Mu ogromną rzeszę fanów, niestety w póżniejszych latach część z nich się wykruszyła. Nie każdy nadążał za tak szybkimi i dosyć radykalnymi zmianami, zarówno, jeśli chodzi o śpiew, jak i kompozycje, a także o przekaz tekstowy, który miał coraz większe znaczenie w Jego twórczości. Dla niektórych to wszystko było już za trudne, co mogliśmy zaobserwować na koncertach, gdy część publiczności, znudzona nowościami, domagała sie dobrze znanych, starszych utworów.
To wszystko miało odbicie również w sprzedaży płyt. Najlepiej sprzedawały się pierwsze płyty, począwszy od "Dziwny jest ten świat" po "Niemen Enigmatic", trzy z nich bardzo szybko osiągnęły status "Złotej Płyty". Póżniej ta sprzedaż stopniowo malała, by znów zwiększyć się po Jego śmierci.

Krzysztof Mróz
6. W jaki sposób mówiono o nim w gazetach, radiu i telewizji? Czy były media, które próbowały go oczernić? Czy byli dziennikarze, którzy wstawili się w jego obronie?

To bardzo szeroki temat,więc moja odpowiedż będzie tylko częściowa.
Niemen od początku był postacią bardzo barwną i kontrowersyjną, wzbudzającą zarówno uwielbienie, jak i nienawiść wśród publiczności, a także wśród krytyków.Krytykowano Go za wszystko, za niekonwencjonalny ubiór, fryzurę, za estradowy krzyk,za śpiewanie poezji, za "infantylny"tekst "Dziwnego świata". Po wykonaniu tej piosenki na festiwalu Opole'67 rozpoczęła się cała lawina krytyk. Przecież nikt wcześniej tak nie śpiewał!!!
Przez kilka miesięcy na łamach młodzieżowej gazety "itd" toczyła się dyskusja spowodowana napastliwym felietonem Z. Kowalczyka pt."Dziwny jest ten Niemen". Do redakcji przychodziły tysiące listów, w większości od młodzieży, która żarliwie broniła swojego idola.
Ówczesne, komunistyczne władze uważały Niemena za zjawisko niebezpieczne i za wszelką cenę próbowały Go ośmieszyć, m.in. za pomocą tendencyjnego filmu dokumentalnego "Sukces"(68r.).Wiele lat póżniej reżyser filmu Marek Piwowski przeprosił Niemena za ten film.
Póżniej były lata 70-te, okres najbardziej twórczy dla Niemena. Powoli i krytycy zaczęli doceniać Jego bogatą twórczość.W radiu (PR.III) można było często usłyszeć Jego utwory.Gorzej było z telewizją, która zazwyczaj skracała lub wycinała Jego koncerty lub starała się zdyskontować Jego sukces,jak np w 77r.wycinając końcówkę programu "To lubię", w którym zwyciężył utwór Niemena.
W licznych plebiscytach pism muzycznych Niemen regularnie zdobywał tytuł najlepszego wokalisty.
Końcówka lat 70-tych, a głównie bezapelacyjne zwycięstwo na festiwalu Sopot'79, przyniosła w końcu Niemenowi uznanie krytyki i przychylność władz. Niestety wciąż miał wielu wrogów.Kiedy rozpoczął się stan wojenny (81r.) i wszyscy artyści zbojkotowali telewizję,w dzienniku telewizyjnym ukazała się specjalnie zmontowana wypowiedż Niemena, która wywołała prawdziwą burzę. To posądzenie o kolaborację spowodowało poważne kłopoty zdrowotne Niemena, depresję i niechęć do jakichkolwiek występów w kraju. Były też dalsze reperkusje, takie jak bojkotowanie koncertów dla polonii zagranicznej (Sztokholm '82 i Chicago'85). W dodatku w chicagowskiej prasie ukazał się wyjątkowo ohydny paszkwil,na który Niemen odpowiedział przejmującym wierszem.
Pojawienie się Niemena w roku 86 na koncercie dinozaurów "Old Rock Meeting"wywołało prawdziwą owację. Podobnie owacyjnie przyjęto Jego występy na imprezie "Trzy dekady rocka w Polsce"'91 oraz na koncertach z repertuarem płyty "Terra Deflorata", która miała wiele dobrych recenzji. Mówiono m.in. o wielkim come backu Niemena.
W 1999 tygodnik "Polityka "przyznał Niemenowi tytuł polskiego artysty wszechczasów,a radiowa Trójka nagrodę "Super-Mateusza" za osiągnięcia dla kultury.
Niestety ostatnia płyta artysty nie została należycie doceniona przez krytyków, nie chciały jej też grać rozgłośnie radiowe.
Do końca pozostał postacią kontrowersyjną.