Niemen Aerolit

Czy ktoś z Was posiada wykonanie "Bema pamięci..." przez innych piosenkarzy? Z tego co się orientuję, to bodaj Szymon Wydra i Maleńczuk sięgnęli po ten utwór... (...) Czy nie wydaje Wam się, że niektórych piosenek nikt nie powinien tykać? Rozumiem, wielu artystów ciągnie do zaprezentowania własnych interpretacji wcześniej już nagranych utworów, ale... no właśnie, ALE - zapraszam do dyskusji

Wykonanie Bema pamięci żałobnego-rapsodu przez Macieja Maleńczuka jest natomiast - stwierdza Krzysztof Gajda - "reinterpretacją na dwóch kulturowych poziomach": z jednej strony muzyk przekłada tekst Norwida na muzykę rockową, ale z drugiej parodystycznie nawiązuje do muzycznej interpretacji wiersza Norwida przez Niemena (parodia bez antyfrastycznego chwytu ironii, a więc bez wartociowania pejoratywnego - ze stopniem agresywności równym zeru). Widzimy tu próbę dialogu ze stylem wzniosłym. O ile wykonanie Niemena odbywało się w ramach wyznaczonych przez sam tekst poety XIX wieku (archaizacja), zgodnie z duchem epoki, którą przywołuje wiersz (średniowieczna liturgia żałobna), o tyle interpretacja Maleńczuka prezentuje utwór poetycki z użyciem współczesnych środków wyrazu. Stąd też modyfikacjom poddane są te części kompozycji zespołu Niemen Enigmatic, w których szczególnie słyszalne były dźwiękowe reprezentacje kultury średniowiecznej, a także wykorzystuje się inne instrumentarium - od dźwięków art-rocka (Niemen) - do typowego "rockowego grania" (Maleńczuk). Można powiedzieć, że w przeciwieństwie do Niemena, który wpisuje swoją wypowiedź w styl przeszłości, Maleńczuk traktuje ów tekst jako punkt wyjścia do wyrażania własnej podmiotowości. Włącza on gatunek wysoki w relacje międzystylowe (rapsod-rock), przez co "zmienia hierarchie i narusza rytuały wykonania wzorca". "Mowa dźwięków", która u Niemena wyrażała treści pozamuzyczne, jest w rockowej suicie Maleńczuka zastąpiona "ciężkim" elektrycznym brzmieniem gitar, instrumentów perkusyjnych oraz głosem śpiewaka, który wyraża własne emocje z tekstem Norwida związane ("gest ekspresyjny"). Można powiedzieć, że bierze on "język" Norwida i Niemena, po to, aby stworzyć styl własny, taki, który odpowiadałby współczesnym potrzebom ekspresji (różnicujące powtórzenie). Nie ma więc tu zmiany stylu muzycznego (jak u Niemena), ale dostosowanie tekstu do własnej muzyki (ballada rockowa) po to, by pokazać, że we współczesnym języku muzyki istnieje miejsce dla "tekstów kultury i tradycji". Maleńczuk pokazuje więc współczesne brzmienie tekstu poetyckiego, ale w kontrastywnym związaniu "cudzego" (Norwid, Niemen) i własnego stylu.

(...) nawet fakt stworzenia dzieła ponadczasowego nie daje Niemenowi wyłączności na wykonywanie "Bema pamięci żałobnego rapsodu".