Ciekawe co sądzicie o polskim rocku lat 80-tych?Przez wielu muzyka z tamtego okresu jest uważana za najlepszą w całej naszej historii istnienia tej muzyki,a do mnie jakoś nie przemawia.Jest to tym bardziej zadziwiające,że ja wchodziłem jakby w dorosłość w tamtym czasie i mogłem tej muzyki sluchać całkiem świadomie.Pamiętam z jaką fascynacją i...bardzo głośno sluchałem być może pierwszej w Polsce mainstreamowej płyty rockowej wydanej w Polsce pod tytułem "Helicopters".Z równą fascynacją słuchałem pierwszych nagrań Perfectu,Maanamu,Republiki.Po epoce disco,która to muzyka królowała w jakims senie w mediach w drugiej polowie lat 70-tych te zespoły przyniosly powiew czegoś oryginalnego.Niemniej po latach nie do końca podzielam ten swój entuzjazm tamtymi piosenkami.O ile w pewnym sensie hymnem tamtego pokolenia są takie piosenki jak "Autobiografia","Chcemy być sobą"czy "Biała flaga"o tyle dla mnie hymnami pokolenia wcześniejszego są "Dziwny jest ten świat"czy "Bema pamięci żałobny rapsod'/nie mówiąc o wielu innych wspaniałych utworach/.Nie musze chyba mówić po czyjej jestem stronie.Wydaje się,że jednak pokolenie lat 80-tych, przy całym szacunku dla Kory,L.Janerki,Z.Hołdysa czy G.Ciechowskiego nie miało tak wielkich ,jakby pelniejszych artystów jak Niemen,Grechuta czy Niemen.

dzek napisał:

[...]Wydaje się,że jednak pokolenie lat 80-tych, przy całym szacunku dla Kory,L.Janerki,Z.Hołdysa czy G.Ciechowskiego nie miało tak wielkich ,jakby pelniejszych artystów jak Niemen,Grechuta czy Niemen[...]

Wymieniłeś dwa razy Niemena- co bardzo chwalę - i raz Grechutę. Niemena pozostawiłbym z pełnym przekonaniem, a w miejsce Grechuty wstawiłbym "Klan"
Poza tym całkowicie zgadzam się z Tobą. To chyba Ty pisałeś, że rozwój rocka w latach 70-tych był cudowną eksplozją stylów i erą eksperymentów, polegających na miksowaniu najprzeróżniejszych gatunków, co musiało dać mieszankę wybuchową w postaci niezapomnianych do dzisiaj koncertów. Jeżeli dodamy do tego ciągoty ówczesnej młodzieży do kontestacji wszystkiego, to otrzymamy pejzaż malowany najsłynniejszym w dziejach Świata koncertem - Woodstock.
Do dzisiaj , kiedy słucham Janis Joplin, która jest dla mnie najwspanialszym wehikułem czasu, stają mi przed oczami tłumy kolorowej młodzieży, protestującej przeciw wojnie w Wietnamie, przeciw podłości i hipokryzji polityków, przeciw głodowi w Etiopii…
Napisałem kiedyś na forum wiersz – o tym właśnie!

Może, może, może Nowy Jork
szczęście Wam da ?
Dzisiaj rzucam go Wam pod nogi.
Czerpcie z niego całe zło.

Może, może, może nie zabije Was ?
Tak, jak mnie zabić chciał
urojeniami narkotycznych mar,
kupionymi za dolara.

Może, może, może Nowy Jork
ugasi uczucia w Was ?
Tak, jak we mnie ugasił,
bezlitośnie i na zawsze.

Może, może , może Ameryka
śmierć Wam piękną da ?
Tak, jak mnie uśmierciła
w hotelu Landmark.

Może, może, może cały Świat
zapamięta Woodstock? -
wolności i hipisów święto,
po których tylko cień pozostał

On chyba zaświadcza o moim (i naszym ) sentymencie do przełomu lat 60/70

Rock lat osiemdziesiątych też jest atrakcyjny w swojej formie i z całą siłą porwał ówczesną młodzież swoim urokiem. Różnica w odbiorze polega na tym, że my (ramole) nie byliśmy już tacy spontaniczni i z pewnym krytycyzmem przyjmowaliśmy próby młodszych rockowców.
Inne były też inspiracje twórców i inna była baza źródłowa, z której mogli oni korzystać. Wyczerpały się bowiem możliwości kojarzenia gatunków muzycznych, a pozostała jedynie melodyka i rytmika, co siłą rzeczy zmieniło profil rozwojowy tego gatunku. A my ( ramole) wciąż oczekiwaliśmy eksplozji czegoś zupełnie nowego, spragnieni byliśmy protestów i kontestacji. Niestety nadeszły inne czasy, nastąpiła wymiana pokoleń i zmieniła się treść przesłania muzycznego. Musiało to zaskutkować naszą nostalgią.
Muszę przyznać, że z przyjemnością słucham rocka lat 80-tych i wywołuje on we mnie emocje- inne niż rock lat 70-tych, ale emocje.
Jednak, jak nikt nie widzi , puszczam sobnie Pink Floyd !

Rzeczywiście,przez pomyłkę pojawiło się w moim poście dwukrotnie nazwisko Niemena,choć to trio-najbardziej chyba zasłużone dla polskiego rocka to Niemen,Grechuta/choć akurat rockowość Grechuty jest momentami dość dyskusyjna/i Nalepa.Wszyscy stosunkowo niedawno od nas odeszli i pozostałe po nich miejsca są puste .O Marku w książce W.Majewskiego napisano"Nie przyszedł w niczyje miejsce i nikt nie zajmie jego miejsca".Myślę,że podobne słowa można napisać o Niemenie i Nalepie.

dzekWydaje się,że jednak pokolenie lat 80-tych, przy całym szacunku dla Kory,L.Janerki,Z.Hołdysa czy G.Ciechowskiego nie miało tak wielkich ,jakby pelniejszych artystów jak Niemen,Grechuta czy Niemen.

Tutaj bym się nie zgodził i od razu wymienię kilka nazwisk. Pierwsze to Robert Brylewski - współtwórca takich zespołów jak Kryzys, Brygada Kryzys, Izrael, Armia, Falarek, Max i Kelner oraz jeszcze wielu bardziej efemerycznych projektów muzycznych. W kręgach niezależnych absolutna legenda. Jego muzyka nigdy nie była kopią zachodnich kapel, zawsze szedł własną drogą, to co tworzył zawsze było bardzo nowatorskie i oryginalne jak na czasy, kiedy powstawało.

Drugi delikwent to Wojciech Waglewski, który tak naprawdę dopiero w latach 80-tych zaistniał na scenie jako twórca Voo Voo i z tym zespołem w latach 80 nagrywał niesamowite płyty.

Trzeci to wspomniany przez ciebie Grzegorz Ciechowski.

Wszystkich łączy pewnien wspólny mianownik - ciągłe poszukiwania muzyczne i zmiany stylistyki. Żadna płyta tych artystów, czy nagrana solo czy z zespołami, które tworzyli nie była kopią poprzedniej, bo oni nie stali w miejscu i do dzisiaj każda ich nowa produkcja to pewnego rodzaju niespodzianka muzyczna, z reguły bardzo przyjemna
Podobieństwa z Niemenem nasuwają się same...

A co do muzyki lat 80 to polecam inne forum : http://forum.80s.pl - jedynie miejsce w internecie gdzie bezkonfliktowo koegzystują miłośnicy italo-disco i punk-rocka, co nie zawsze jest dane członkom forów poświęconych jednemu wybranemu artyście

Cocomo

DzekWydaje się,że jednak pokolenie lat 80-tych, przy całym szacunku dla Kory, L.Janerki, Z.Hołdysa czy G.Ciechowskiego nie miało tak wielkich ,jakby pełniejszych artystów jak Niemen, Grechuta czy Nalepa.

Tutaj bym się nie zgodził i od razu wymienię kilka nazwisk. Pierwsze to Robert Brylewski - współtwórca takich zespołów jak Kryzys, Brygada Kryzys, Izrael, Armia, Falarek, Max i Kelner oraz jeszcze wielu bardziej efemerycznych projektów muzycznych. W kręgach niezależnych absolutna legenda. Jego muzyka nigdy nie była kopią zachodnich kapel, zawsze szedł własną drogą, to co tworzył zawsze było bardzo nowatorskie i oryginalne jak na czasy, kiedy powstawało.

Co do oryginalności stylu wymienionych tu zespołów czasem można przytaknąć , czasem trochę pomarudzić..
Ale zamiast marudzić proponuję rzucić okiem na początek tegorocznego koncertu Union of Rock, gdzie R.Brylewski wystąpił z T.Lipińskim i Brygadą Kryzys.
You Tube

Z całym szacunkiem dla pionierów polskiej nowej fali, punk rocka i rocka lat 80-tych. Brylewski, Waglewski, Janerka i Ciechowski mają swoje miejsce w historii polskiej muzyki rockowej, ale ja wymienioną przez Dzeka Wielką Trójkę poszerzyłbym najpierw o Jo.Skrzeka i SBB...

Dzięki za link. Szkoda, że Brygada to podobno już (po raz kolejny) historia...

Muszę napisać z przykrością,że to co się określa jako rock lat 80-tych to rzecz,z której po troszę wyrosłem.Może się zestarzałem,ale dla mnie np teksty,że poltycy są żli czy coś w tym rodzaju,które na przykład wyśpiewywał kiedyś T.Lipiński z zespołem Tilt trąci trochę infantylizmem.Widziałem ostatnio jak G.Markowski,rozebrany do pasa śpiewa z przejęciem przed tłumem dzieciaków "Chcemy być sobą".25 lat temu to mnie kręciło,ale teraz?Pamiętam taką "czwórkę"Dezertera z utorem bodaj "Spytaj milicjanta".Wtedy,w czasach komuny,cenzury to te nagrania "raziły"w sensie pozytywnym swoją witalnością godną Sex Pistols ,ale też i wzudzały szacunek przez swoją odwagę.Natomiast po latach mnie to już niestety nie zachwyca.Z artystów tamtej epoki pod względem tekstowym najlepsze rzeczy tworzył napewno Ciechowski.Szkoda tylko,że gorzej było u niego ze śpiewem,a też i zespół Republika to nie jacyś wirtuozi swoich instrumentów.Slowem uważam,że pokolenie lat 80-tych nie miało takich artystów jak Niemen czy Grechuta.SBB czasem trochę dla mnie nudzili.Miałem wrażenie,że to było takie trochę granie dla grania.Ja wolę rzeczy bardziej zdyscyplinowane w swojej formie,a nie puszczanie wodzę swoim sklonnosciom do improwizacji.Przypomina mi sie tu wypowiedż E.Claptona,który mówiąc o koncertach zespołu Cream mówił,że muzycy tak się zapominali grajac swoje kilkuminutowe solówki,że nie słyszeli co gra kolega.No,ale to wszystko rzecz gustu.Dla mnie,człowieka blisko 50-letniego pewne sprawy,pewne teksty rockowe,gdy patrzę na nie z dziejszej perspektywy brzmią po prostu śmiesznie.Najbardziej drażni mnie pretensjonalność rockowych twórców,których buntownicza natura przesłania im zdrowy rozsadek.A może to kwestia wieku i smaku?Są oczywiście w świecie rocka rzeczy wspaniałe,ale do nich akurat niestety nie zaliczam nagrań polskiego rocka z lat 80-tych.

Polski rock lat osiemdziesiątych. Wtrącę się , i opiszę kilka wrażeń z koncertów w tym temacie i w tych latach.
" Dlaczego u nas nie ma bohatera, i jest nudno jak cholera, telewizja" - słyszałem na koncercie, i te właśnie słowa przekazują część atmosfery tych lat, w odróżnieniu do lat wcześniejszych , gdy kreacją bohatera zajmowały się media. Czesław Niemen był kreowany na kogoś ważnego w Polsce, w latach sześć, i siedemdziesiątych. Wszyscy w Polsce wiedzieli kto to Czesław Niemen. Początek lat osiemdziesiątych , i na koncercie rockowym słyszę taką formę zażalenia, jak to u nas , w Polsce jest.
"Nie ma winnych, wszyscy święci" - słyszałem na koncercie, i jest to również opis stanu rzeczy w Polsce.
"Droga pani z telewizji" - słyszałem na koncercie , forma petycji środowiska rockowego do telewizji w Polsce.
Trzy cytaty z koncertów rockowych w Polsce w latach osiemdziesiątych częściowo tylko charakteryzują to , co się działo . W tym moim wpisie opisałem , w jaki sposób autorzy tekstów usiłowali manipulować umysłami ludzi słuchających tych tekstów, oraz teksty to również rzeczywiste opisy życia w Polsce. Teksty piosenek , jakie słyszałem na koncertach rockowych w latach osiemdziesiątych , traktują o rzeczywistości.
W latach osiemdziesiątych podczas koncertów rockowych, wiem z relacji Józefa Skrzeka, milicja biła młodzież , koncerty rockowe były wykorzystywane w taki sposób przez milicję. Józef Skrzek z tego powodu ograniczył w tych latach działalność koncertową. Próbuję sobie wyobrazić, młodzi ludzie na rockowym koncercie , i tylko z powodu , są w Polsce, są Polkami, Polakami , są bici przez milicjantów. Jak było w latach okupacji 1939-1945 , Polki i Polaków traktowano w jaki sposób.

Tak zwany hymn pokolenia lat osiemdziesiątych , to teksty "Nie płacz Ewka" , "Chcemy być sobą", pamiętam , śpiewałem to głośno , przy otwartych oknach w akademiku można było mnie usłyszeć.

Pozdrawiam
Jurek