Rozpadało się u nas, a mnie przez to posadziło przy komputerze, więc coś skrobnąłem:
Janusz RadekA jeśli miałby coś więcej powiedzieć, to pewnie przyzna, że Niemen jest męczący jak Jarosław Kaczyński. Bo przekazuje nam coś o patriotyzmie wykorzystując starodawną formę.
Jako myśli własne i własne poglądy na jakąś sprawę, często przyjmujemy nieświadomie te pochodzące z zewnątrz. Nie zdając sobie sprawy kalkujemy i skanujemy w naszych umysłach to, co usłyszymy w mediach, czy przeczytamy w gazetach i lecimy z tym do ludzi, aby podzielić się z nimi „naszymi przemyśleniami”. Nie zdajemy wówczas sobie sprawy jak bardzo jesteśmy śmieszni, przed ludźmi świadomymi źródła takich „rewelacyjnych” spostrzeżeń i poglądów.
Chciałbym zestawić reakcję publiczności z dwu około festiwalowych koncertów Niemena i wyciągnąć z porównania tych reakcji jakieś wnioski.
Często spotykamy się z określeniem, że muzyka Niemena może być zbyt trudna w odbiorze.
Poniekąd to prawda. W dzisiejszych czasach mamy coraz większe trudności w odbiorze ambitniejszej sztuki, niż było to choćby kilkadziesiąt lat temu.
Ludzką wrażliwość na sztukę w największym stopniu kształtują media, taka jest między innymi ich rola. Są naszym oknem na to co najwartościowsze najpiękniejsze i najambitniejsze. Może nie tyle są, a raczej powinny być, lub ... kiedyś takimi właśnie były.
A jeżeli dziś się jeszcze takie wrażliwe media zdarzają, to są albo rzadkością, albo mają mały zasięg oddziaływania.
W Opolu w 1972 r. Niemen koncertując ze swoją grupą zagrał najtrudniejszą w odbiorze muzykę ze wszystkich swoich muzyk. Co słyszymy na zarejestrowanym koncercie?
Owacje widowni i domaganie się bisu. Od tego czasu minęło 20 lat i na podobnym uatrakcyjniającym sopocki festiwal koncercie w 1992 r. Czesław Niemen wykonuje o wiele łatwiejszą w odbiorze, melodyjną i rytmiczną muzykę z widowiska teatralnego pt. „Księga Krzysztofa Kolumba”. Na widowni pojawiają się gwizdy, niezadowolenie. Ta w dużej swej masie niezadowolona publiczność to już są ludzie nie chodzący na imprezy muzyczne aby spotkać się na nich ze sztuką. Ci ludzie chcą się bawić. Ma być specjalnie dla nich „lekko, łatwo i przyjemnie”. Płacą więc żądają. Nie chcą poznawać, nie chcą się zachwycać, pragną się zadawalać. Nie artysta na scenie jest podmiotem koncertu, tylko publiczność, ona ze swoimi zaniżonymi i egoistycznymi wymaganiami uważa siebie za podmiot, dziejącego się muzycznego, czy innego wydarzenia.
Co się wydarzyło przez te 20 lat, że ludziom zmieniły się priorytety? Może nie wszystkim, ale sporej ich części.
Wysprzątano im z umysłów wrażliwość na piękno i oryginalność formy, wysprzątano im z umysłów gotowość do poznawania nowego, do poszukiwań nieznanego. Chcą mieć tylko to co znają, co lubią, do czego ich przyzwyczajono. Gadające głowy i poklepujące klawiaturę ręce wykonały wielką pracę. Powstrzymały naturalny rozwój człowieka, jego świadomości, jego wrażliwości. Wylansowano banalność i nią nakarmiono coraz mierniejsze potrzeby duchowe współczesnego człowieka.
To nie Niemen wybrał niewłaściwy program muzyczny na festiwalu w 1992 r. To publiczność nie sprostała wyzwaniu rzuconemu jej przez artystę. To nie Niemen był „męczący”, to ludzie byli nazbyt ociężali i leniwi duchowo. Widownia tego festiwalu nie była zbiorem indywidualnych zróżnicowanych wrażliwości na piękno dźwięku ludzi, a głównie zbiorowiskiem zaprogramowanych konsumentów szablonowej rozrywki.
I ta tendencja cały czas się nasilała, aż do czasów obecnych. Mam jednak wrażenie, że sporo ludzi zrozumiało, że media są niewłaściwą drogą i w dodatku kulą u nogi jeżeli chodzi o ich osobiste poszukiwanie piękna. Ludzie w coraz większym stopniu rozumieją to, że w drodze do piękna, prawdy i wyższych wartości skazani są wyłącznie na siebie.
Więcej na temat podniesiony przez Janusza Radka można poczytać pod tym linkiem:
http://polskie-forum.pl/viewtopic.php?f=9&t=9&start=60
będzie można posłuchać w Olsztynie, z okazji corocznego "Dnia Niemena":
)
